روزنامه فيگارو ـ جمعه 14 اکتبر 2011 ـ در سرمقاله ايسرمقاله فيگارو در ص اول به قلم پيير روسلين مي نويسد:
رفتار تهاجمي جديد ايران از سال 2009 آغاز شد، در زماني که ملاها بسيار قبلتر از بهار عربي خواسته هاي دموکراتيک ايرانيان را بصورت خونين سرکوب کردند. از آن زمان به بعد، پاسداران انقلاب از هرج و مرج و رقابتهاي داخلي رژيم استفاده کردند تا شيوههاي خشن خودشان را به ديگران تحميل کرده و ايران را به ورطه يک جنگ با غرب بکشانند.
شورشها در کشورهاي عربي سود چنداني براي ايران در بر نداشته اند. تهران در بحرين بر روي شعله ها دميد تا آتش خشم شيعيان در آن کشور را فروزانتر بکنند. اين وضعيت باعث شد که عربستان سعودي به ميدان بيايد. هم اکنون عربستان سعودي در جنگ اشکار با جمهوري اسلامي است، در خليج و نيز در سوريه. رژيم سوريه که بهترين متحد ايران است هم اکنون در معرض تهديد قرار دارد. نتيجه اين وضعيت اين است که جنگهاي مزمن در ميدانهاي گوناگون تشديد شده اند : عراق، افغانستان، لبنان و فلسطين.
توطئه کشف شده در واشنگتن مزيد بر علت شده و ميتوان پيش بيني کرد که در رابطه با پرونده هسته اي ايران يک سري تنشهاي جديد پديدار خواهند شد. آژانس بين المللي انرژي اتمي اکنون شواهدي در اختيار دارد که نشان ميدهند ايران يک برنامه هسته اي نظامي را دنبال ميکند.
باراک اوباما بارها به دليل سياست دست دراز کردن بسوي احمدي نژاد که بيهوده بوده است بارها مورد انتقاد قرار گرفته است. او اگر ميخواهد در نوامبر سال 2012 مجدداً انتخاب بشود اکنون نبايد به خودش اين اجازه را به خودش بدهد که در قبال رژيم تهران کوچکترين ضعفي نشان بدهد. در يک خاورميانه که دچار يک موج قوي بي ثباتي است ايران که زمام آن در دست راديکالترين عناصر قرار گرفته است ميتواند در جستجوي اين باشد که وضعيت را وخيمتر بکند. اين يک بازي بسيار خطرناک است که بايد نسبت به آن بي اعتماد بود.
